Κωνσταντίνος Καβάφης
Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ όχι το σωστό εις όλην την ζωή του.
Κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια ή τα κρύα, λυωμένα, και κυρτά κεριά;
Ο ποιητής έθεσε το Δίλημμα.
Η επιλογή είναι δική μας.
Προσωπικά προτιμώ να μη βλέπω τη σκοτεινή γραμμή που μακραίνει, γιατί και μένα με λυπεί η μορφή των. Προτιμώ να πω το ναι και να πάω πέρα στην τιμή και την πεποίθησή μου. Εύκολο; Καθόλου, ίσα ίσα που είναι πολύ δύσκολο. Όμως και το μόνο ανθρώπινο. Και όχι να πω, πάλι κέρδος θα το λογίζω. Γιατί θα είναι το όχι της αυτογνωσίας. Σε κάθε περίπτωση "Εμπρός κυττάζω τ αναμένα μου κεριά". Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να κάνω.
ΕΣΕΙΣ;