Σύντομα Διηγήματα: "Διπλή Ζωή" της Ελευθερίας Αυγερινού

Εγκαινιάζω σήμερα μία νέα κατηγορία αναρτήσεων: τα σύντομα διηγήματα από παλιότερους και νεώτερους Έλληνες λογοτέχνες. Ο σκοπός μου είναι προφανής, η αναγνωστική σας διάθεσή -ελπίζω να- είναι επαρκής. Για την ηθική του εγχειρήματος οφείλω να σας ενημερώσω ότι τα διηγήματα τα αλίευσα από τον ιστότοπο: www.mikrosapoplous.gr 

Καλή ανάγνωση!  

«Διπλή Ζωή»  

 Ελευθερία Αυγερινού

Διπλωμένη από τους πόνους προσπαθώ να βρω το παυσίπονο. Νερό χρειάζομαι. Ζεστά παπλώματα και όμορφη ατμόσφαιρα. Και μουσική. Μουσική που μπορεί να με ταξιδέψει οικειοθελώς χωρίς να πιέσω. Και όλα μπαίνουν στη σειρά τους.
Ακούς τους ανθρώπους όταν μεγαλώνουν να αναρωτιούνται που πήγαν τα όνειρά τους. Ψάχνεις να βρεις τι είναι αλήθεια, τι είναι ψέμα. Προσπαθείς να ισορροπήσεις. Ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον έξω και τον μέσα. Θες να φαίνεσαι καλός και στους δύο και κάπως έτσι αρχίζουν όλα μέχρι να γίνεις τόσο ψεύτικος που να έχουν και οι δύο κόσμοι εξίσου μεγάλο πρόβλημα, με εσένα αυτή τη φορά.
Ξαπλώνω πίσω. Ο πόνος μεγαλώνει. Με φοβίζει και ίσως και για αυτόν να πονάω πιο πολύ. Τελικά μήπως κάποιοι που παλαιόθεν (βλ. Γαλλικό ρεύμα λογοτεχνίας τον Μεσαίωνα) διακήρυσσαν πως ο φόβος οφείλει την ύπαρξή του στο άγνωστο έχουν δίκιο;
Και εκείνη φοβόταν να ερωτευτεί. Πιστεύοντας ταυτόχρονα πως δεν θέλει να την ερωτευτούν. Και το άγνωστο έγινε φόβος, ο φόβος έγινε βάπτισμα πυρός και έπειτα κοινωνία. Κοινωνία στο μυστήριο της ανθρώπινης επαφής- ένωσης.
Άκουγε τόσα χρόνια εντολές, δεν ήξερε πώς να τις αντιμετωπίσει. Λάμβανε πάντα δεδομένα που της έλεγαν πώς να τα χρησιμοποιήσει, δεν καταλάβαινε γιατί έτσι και όχι αλλιώς και φυσικά δεδομένα που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν κατ’ ιδία χρήση.
Διάβαζε, άκουγε, συνομιλούσε. Ό,τι και να έκανε δεν το έκανε ελεύθερα. Άκουγε για θεωρίες περί «στιγμής» και απαντούσε τελείως ψυχρά και πονεμένα: «Εγώ αν δεν προετοιμάσω το μετά, δεν μπορώ να ζήσω το τώρα». Και δεν ήξερε πως αν δεν ζούσες ολοκληρωτικά το τώρα, οποιαδήποτε απόπειρα προετοιμασίας του μέλλοντος, θα ήταν κενή, αποτυχημένη.
Πάντα χανόταν, πάντα μπερδευότανε. Πάντα έμπλεκε τις δικαιολογίες με τις πληγές. Πάντα ζητούσε την αγάπη και δεν την έδινε παρά εγωιστικά και μόνο στον εαυτό της. Πολύ εγωιστικά όμως. Δεν είχε σημασία πώς είχε συμπεριφερθεί στους άλλους αν και ήταν πάντα καλό κορίτσι -το ήσυχο και ευγενικά έξυπνο κορίτσι- που ήξερε να ελίσσεται αλλά όχι και να κοιμάται ξέγνοιαστα.

Κορίτσι με το ψάθινο καπέλο, Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ

Τα ψέματα, αθώα και μη, της είχαν στερήσει την ελευθερία της. Ντροπή, κρυφτό, θέατρο, ήταν το τρίπτυχο. Φόβος, ματαιότητα και συναισθηματικός δογματισμός («είσαι πάντα μόνος»), ήταν η Αγία Τριάδα. Η αυτοτιμωρία, η αυθυποβολή, οι αναμνήσεις ενός μέλλοντος που ένιωθε ανίκανη να ζήσει, η αρρωστημένη διπροσωπία, η απερίσκεπτη απαισιοδοξία, ο αλύγιστος φόβος και ο απύθμενος εγωισμός κρυμμένος στις πληγές ήταν τα εφτά θανάσιμα α-μαρτήματα.
Έτσι ζούσε. Έτσι έπαψε να ονειρεύεται βίαια σε τρυφερή παιδική ηλικία. Έτσι δεν ζούσε φυσιολογικά αφού δεν έκανε έστω ένα από τα πολλά που ήθελε! Κάθε στιγμή και διαφορετική. Για όσο κρατάει η στιγμή. Για ό,τι πετύχαινε, δεν είχε σημασία, το ταξίδι μετράει.
Επεδίωκε να μένει μόνη. Έψαχνε τον έρωτα σε λάθος μέρη. Πίστευε σε λάθος αξίες. Έδινε ψεύτικες υποσχέσεις. Δενόταν σε ύπουλα δεδομένα. Απογοητευόταν και επειδή ήταν κατ’ ουσία αρκετά ευαίσθητη για τους έξω, ξανάρχιζε… Πάλι από την αρχή για το ίδιο τέλος. Ναι, άλλαζαν τα σκηνικά. Άλλοτε πιο αδύνατη, άλλοτε πιο παχιά, άλλοτε με κατσαρά, άλλοτε με ίσια μαλλιά. Άλλοτε ευδιάθετη, άλλοτε απελπιστικά μελαγχολική και μοναχική. Άλλοτε κενή, άλλοτε γεμάτη. Άλλοτε ζωντανή, άλλοτε ψόφια-νεκρή. Ίδιο σενάριο, η ίδια σκηνοθεσία, η ίδια ηθοποιία σε ένα έργο του οποίου ο παραγωγός ήταν η έλλειψη ισορροπιών. Σε ένα θέαμα με φανατικό θεατή και εχθρό τον ίδιο της τον εαυτό. Χρειαζόταν πάντα από κάπου να πιαστεί. Και πάντα κρυβόταν πίσω από τα απάνθρωπα λάθη των ανθρώπων και τα δικά της. Λάθη σοβαρά, αναμφισβήτητα. Που όμως το δόσιμο σκυτάλης φταιξίματος στον άλλον δεν την έκανε να νιώθει πιο όμορφα. Δεν μπορούσε να λύσει τα προβλήματα. Η δυσκολία παρέμενε, το κενό μεγάλωνε... Χρειαζόταν ένα σοκ. Ένα χαστούκι. Ένα θαύμα. Ένα νεύμα. Μια αφορμή. Χρειαζόταν κάτι! Κάτι που ήρθε από εκείνον. Χρειαζόταν εκείνον και θα τον χρειάζεται από δω και στο εξής στα βήματά της αφού από αυτό το κάτι δημιουργούνται τα πάντα...
«Αυτό το κάτι...», που λέει και η Βιτάλη.
Αυτό το κάτι που έχει η μητέρα.
Αυτό το κάτι που έχει ο δάσκαλος.
Αυτό το κάτι που έχει ο ψαράς στο ερημικό νησί.
Αυτό το κάτι που έχει το παιδί.
Αυτό το κάτι που έχει η γιαγιά.
Αυτό το κάτι που έχουν τα όνειρα.
Αυτό το κάτι που έχει η ιδεολογία, η πίστη. Έννοιες σχετικές που όμως από μόνες τους είναι δυνατές, με χαρακτήρα πυξίδας και με δύναμη ζωής.
-Πες μου κάτι...
-Κάτι...!

Αργότερα έμαθε πως αυτό το κάτι το ζητούσε και ο Παύλος. Αρκεί να ήταν αληθινό. Και θα το επέστρεφε με αγάπη. Αργότερα άρχισε να ψάχνει το αληθινό μέσα από την αγάπη. Ξεκίνησε να αφήνει την ευθύνη στην ομορφιά και το μυστήριο της ζωής. Ήθελε να γεύεται, να ακούει, να αρπάζει αισθήσεις και εμπειρίες. Με μια βασική προϋπόθεση: να είναι μαζί του. Γιατί τον αγαπάει και χάρη σε εκείνον χρωστάει την ευλογία της απόλαυσης και της συλλογής σκέψεων. Το ευχάριστο μαγικό κλειδί είναι ότι ξέρει και πως να τον ευγνωμονεί. Με αγάπη και έμπνευση για δημιουργία. Για αυτό άλλωστε τον αγαπάει. Την έκανε να δει πώς μπορεί και θέλει πρώτα η ίδια να γίνει ελεύθερη από τον κόσμο, γιατί έτσι μόνο θα ήταν σωστά η πριγκίπισσα στον δικό της.
Τώρα βλέπει την αγάπη. Δίνει ό,τι έχει εκεί που θέλει. Μια κίνηση διπλή αφού παίρνει τα δικά της προσωπικά ανταλλάγματα από την προσφορά της.
Εξακολουθεί να παλεύει στις έννοιες. Περνά άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα από το ένα άκρο στο άλλο. Απογοητεύεται, πληγώνεται. Θέλει να διατηρήσει το όνειρο ζωντανό. Δεν θέλει να χάσει τίποτα αλλά να κερδίσει και άλλα τόσα. Φοβάται, αγωνιά, πληγώνεται. Έχει τάσεις φυγής. Πιστεύει πως πρέπει να μένει και μόνη της γιατί έτσι ζούμε τελικά. Και κάπου εκεί σκέφτεται ξανά και ξανά πόσο τον αγαπάει.
Θέλει να είναι κοντά του, να τον κάνει να γελάει. Να τον κάνει να σκέφτεται. Να του κάνει έρωτα, να τον αγκαλιάζει. Να του δίνει στοργή. Θέλει να του δίνει έμπνευση, θάρρος και υπομονή.
Μόνο αν τα δίνει στον εαυτό της θα μπορέσει να τα περάσει και σε εκείνον. Θέλει να γίνει δυνατή. Ελεύθερη. Παρακαλάει να τα μάθει και όλα για να μπορεί να απαντάει στις ερωτήσεις του, να μην του λείπει τίποτα. Όμως ξέρει πως είναι αδύναμη. Πως έχει ξεκινήσει λάθος, πως εκείνος είναι πιο μπροστά.
Σκέφτεται λοιπόν πως μπορεί και να του είναι ασήμαντη. Εκείνος ξέρει τόσα! Τι παραπάνω να μάθει από ένα κορίτσι που έπαιζε ρόλους; Τι παραπάνω να μάθει από ένα κορίτσι που δεν είχε ταυτότητα;
Έτσι εκείνη αποφασίζει να ζήσει μόνο με αγάπη. Να διεκδικεί, να ζει, να γράφει, να τραγουδά, να αισθάνεται, να πονά και να μαθαίνει την αγάπη. Θέλει να γίνει η ίδια η αγάπη για εκείνον. Με ελευθερία σκέψης, με γνώση δύναμης, με σοφία ψυχής. Τον αγαπάει, θα είναι πάντα δίπλα του και εκείνος θα το ξέρει και ας είναι κάποιες φορές μόνο το κασκόλ της ξεχασμένο στο δωμάτιό του...