Σύντομα Διηγήματα: Νίκησε η καρδιά...

Νίκησε η καρδιά... 
Της Αναστασίας Χουρσανίδου

 
Φοβερός πονοκέφαλος με κρατάει εδώ και τρεις ημέρες. Πιάνω το κεφάλι μου, ξαπλώνω στο κρεβάτι, αγωνιώ, οργίζομαι που δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Κλείνω τα μάτια, με ανακουφίζει κάπως. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Υποφέρω. Γιατί;

Μήπως δεν έχω άλλα προβλήματα στο κεφάλι μου και αναγκάζομαι να ασχολούμαι μαζί του; Και όταν του ζήτησα εξηγήσεις γιατί με απασχολεί από τις καθημερινές μου έννοιες, μου απάντησε ότι χωρίς αυτό δε θα είχα έννοιες. Άρα πρέπει και να το ευχαριστώ που μου δίνει τη δυνατότητα να έχω τις έννοιες μου και εγώ σαν φυσιολογικός άνθρωπος.

- Ποιος πιστεύεις, μου είπε, ότι σου δίνει τη δυνατότητα να σκέφτεσαι, να συλλογίζεσαι, να κρίνεις, να αισθάνεσαι, να έχεις έννοιες; Εγώ!!! Τώρα, αν εσύ δεν μπορείς να διαχειριστείς όλες αυτές τις φυσιολογικές εγκεφαλικές λειτουργίες, αν εσύ έχεις πονοκέφαλο, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα. Εμένα δε θα μου ρίχνεις ευθύνες.

- Και σε ποιον θα ρίξω τις ευθύνες; τόλμησα να το ρωτήσω, ξέροντας από πριν την απάντηση. Ήθελα όμως να δω τι θα μου πει. Πάντα ήμουν σε θέση να βρω απαντήσεις. Χωρίς να ρωτώ και χωρίς να ζητώ εξηγήσεις. Τώρα τελευταία όμως αισθάνομαι αδύναμη να βρω την απάντηση. Όχι μόνο στο γιατί με πονάει το κεφάλι μου αλλά και σε ποιο σύνθετα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα στο γιατί οι άνθρωποι είναι άδικοι με τους άλλους ανθρώπους.

- Οι ευθύνες είναι υπόθεση ανθρώπινη, μου απάντησε και διέκρινα στη φωνή του μία υποψία χαιρεκακίας. Εγώ δεν αποδίδω ευθύνες, σου ζητάω μόνο να σκεφτείς για αυτές. Αλλού να ψάξεις τον ένοχο.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λέει. Το ρωτώ: Τί εννοείς; 
Σιωπή. Γιατί δε μου μιλάει τώρα; Μήπως με εκδικείται  γιατί κάποτε που είχαμε ξαναπιάσει συζήτηση για ένα παρόμοιο θέμα του είχα πει πως οι αποφάσεις της καρδιάς είναι ισχυρότερες από τις αποφάσεις του μυαλού; Τότε δεν είχε δείξει να θυμώνει, αντίθετα είχε συμφωνήσει εν μέρει μαζί μου πως η καρδιά είναι αυτό που φοβάται περισσότερο από όλα τα άλλα. Είχε αναγνωρίσει ένα είδος ανωτερότητας σε αυτήν. Τώρα, όμως μοιάζει να έχει μεταστρέψει την πρότερή του άποψη. 

- Αν το εξετάσεις το ζήτημα θα δεις ότι εκεί που σε οδηγεί η καρδιά, εκεί και θα βρεις τις περισσότερες ευθύνες. Ενώ εγώ νοιάζομαι για σένα. Το μόνο που σου προκαλώ είναι ένας πονοκέφαλος και για αυτόν δε φέρω και την αποκλειστική ευθύνη. Τα είπαμε και πριν. Κοίτα όμως την καρδιά. Σε οδηγεί πάντα σε κακοτράχαλα μονοπάτια, στα ριζά του γκρεμού και κάτω σου απλώνεται η χαράδρα. Αν πέσεις, δε θα σε σώσει. Και μετά θα ψάχνεις να ρίξεις ευθύνες σε άλλους. Λάθος. 

- Ναι, ψέλλισα, αλλά η καρδιά μου δίνει και την αγάπη. 

- Σου δίνει την αγάπη...και όταν στην παίρνει πίσω;

-  Θα έχει τους λόγους της.

- Χα! φώναξε με ορμή. Η καρδιά δεν έχει λογική για να έχει και τους λόγους της να κάνει κάτι. Σκέψου: Λόγος ίσον αιτία. Λόγος ίσον λογική. Σε ποιον ανήκει η λογική; 

- Είναι εγκεφαλική λειτουργία...

- Σωστά. Είναι δική μου. Μην μπλέκεις λοιπόν την καρδιά.  
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο.  Τόσα χρόνια είχα μάθει να μπλέκω και την καρδιά στις αποφάσεις μου. Μάλιστα, δεν ξέρω αν βασιζόμουν μόνο σε αυτήν για αυτές. Μήπως έχω κάνει λάθος; Μήπως έχει δίκιο; 
-Έχω δίκιο, βεβαίως, έχω δίκιο...Σκέψου και σταμάτα να ακούς τις Σειρήνες της καρδιάς σου. Μόνο έτσι θα φτάσεις στη δική σου Ιθάκη, όπως ο Οδυσσέας. 
-Τώρα ακούς και τις σκέψεις μου; 
-Πόσο ανόητη είσαι τελικά, μου απάντησε γελώντας κοροϊδευτικά. Οι σκέψεις σου είμαι εγώ. Εγώ σε κυριαρχώ, όσο και αν θέλεις να πιστεύεις το αντίθετο...χαχαχαχαααα

Ξύπνησα  σχεδόν τρομαγμένη. Όνειρο ήταν, ας το καλό, αναστατώθηκα. Σηκώθηκα, με ένα ελαφρό πετάρισμα στην καρδιά. Μου μιλούσε και εγώ την άκουγα με προσοχή. Δε θα σας πω τι μου είπε, θα σας πω όμως το αποτέλεσμα: φτερούγισαν μακριά οι κακές σκέψεις και μαζί με αυτές ο πονοκέφαλος. Έδωσα τόπο στην οργή, έδιωξα μακριά την αγωνία, σκέφτηκα τους αγαπημένους μου ανθρώπους, ένιωσα την αγάπη τους. Χαμογέλασα πλατιά. Νίκησε η καρδιά...