Αριστόδημος: Ένας σκεπτόμενος, γνήσιος καλλιτέχνης

Ο Αριστόδημος είναι ένας εξαίρετος καλλιτέχνης, πάνω απ’ όλα ένας σκεπτόμενος καλλιτέχνης,  που βιώνει με αυτάρκεια την περιπέτεια της τέχνης, στο χωριό του τους Βώρρους Ηρακλείου.  Σπούδασε την τεχνική του fresco στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1978 τιμήθηκε από το  Δήμο Ηρακλείου με το βραβείο «Νίκος Καζαντζάκης». Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει τη ζωγραφική του σε πάνω από 20 ατομικές εκθέσεις, ενώ συμμετείχε και σε πολλές ομαδικές. Έργα του βρίσκονται  σε δημόσιες  και  ιδιωτικές συλλογές, στην   Ελλάδα  και το εξωτερικό.

 

Ο καλλιτέχνης αντλεί τα θέματά του από τον άνθρωπο, πιο συγκεκριμένα τον Κρητικό, που δεν αποτυπώνεται απλά ως πρόσωπο, αλλά ουσιαστικά «ερμηνεύεται» ως ηθική προσωπικότητα.  Οι μορφές αυτές τις περισσότερες φορές σηματοδοτούν μία σύγκρουση ανάμεσα στο παραδοσιακό και το μοντέρνο. Οι φιγούρες προβάλλουν οικείες σε εμάς, τις ταυτοποιούμε σχεδόν αμέσως, όμως είναι απρόσωπες. Και εδώ είναι η κορύφωση:  αν και δεν έχουν πρόσωπα, έχουν  διαπεραστικό βλέμμα...

                                                

Ο Κρητικός άνθρωπος του Αριστόδημου είναι πάντα περιτριγυρισμένος από τη φύση, που αποκτά συμβολικό χαρακτήρα. Η ελιά, για παράδειγμα, αυτό το βαθύτατα δεμένο με τον Κρητικό δέντρο, δεσπόζει στο έργο του και του προσφέρει απλόχερα από την πολύχρονη ιστορία του.   

Η τελευταία θεματική ενότητα του  Αριστόδημου  καλύπτει τον πολιτισμό της λαϊκής αρχιτεκτονικής της Κρήτης, με τη λειτουργική της οικονομία, τη λιτότητα, τη ρυθμικότητα, τη μελωδικότητα της. Η θεματογραφία, βέβαια, δεν εξαντλείται με αυτές τις κατηγορίες, οι άλλοι όμως τύποι είναι σπανιότεροι και περιστασιακοί.

 

Συχνά στην εικόνα του  Αριστόδημου εισβάλλουν  αλλότρια  και αλλοτριωτικά  σήματα του καιρού μας. Σήματα πορείας, τόξα,  απαγορεύσεις , απειλητικά  σύμβολα του  μηχανοποιημένου πολιτισμού μας.

                    

                                              

Ένα κύριο γνώρισμα της τέχνης του είναι και ο  αυστηρός σεβασμός της ζωγραφικής επιφάνειας. Ο ζωγράφος σελιδώνει το θέμα του με μεγάλους κατακόρυφους και οριζόντιους άξονες για να τονίσει το επίπεδο του πίνακα. Τίποτε δεν τείνει να ξεφύγει απ’ αυτόν.

                                          

Τέλος, ο ζωγράφος δουλεύει με μια περιορισμένη γκάμα από γαιώδη χρώματα, ζευγαρωμένα αρμονικά με τα λευκά, τα μπλε και τα γαλάζια. Χρησιμοποιώντας μια τεχνική που στηρίζεται σε επάλληλα και ολοένα πιο αραιά  στρώματα πάνω σε ειδική, σκουρότερη προετοιμασία, καταφέρνει να δώσει στα  άσπρα του «τον πλούτο και τη ζεστασιά  παλιού ασβεστωμένου τοίχου». Η χρωματική σύνθεση του ζωγράφου στηρίζεται στις αντιθέσεις. Σκούρα μπλε ή γαιώδη αντιβάλλονται σε λευκά ή  ανοιχτόχρωμα συμπληρωματικά. 

 

Όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί από την κα. Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα: «Η θεματογραφία και η ζωγραφική  γλώσσα του Αριστόδημου Παπαδάκη εξηγούν γιατί οι πίνακές του φιλιώνονται αρμονικά με τους τοίχους,  δένουν με τα χρώματα του ασβέστη και του ξύλου, συνεχίζουν τις γραμμές της αρχιτεκτονικής. Στολίζουν και αναπαύουν ,  αλλά δεν είναι αθώοι. Κρατούν άγρυπνο το νου. Κεντρίζουν τον προβληματισμό, καλλιεργούν  το στοχασμό. Αποκαλύπτουν το πρόσωπο της πραγματικότητας, υψώνουν σήματα κινδύνου και προτείνουν ως αντίδοτο την πανάρχαια λύτρωση της δημιουργίας»

 

 Πηγή: 13gym-irakl.ira.sch.gr