Μια λιβελούλα θα μας δείξει το δρόμο...

Μπλε Λιβελούλα, Επισκοπή Ηρακλείου

 Μια μπλε Λιβελούλα όπως εντοπίστηκε από το φωτογραφικό φακό στην περιοχή της Επισκοπής Ηρακλείου στις 27 του περασμένου Ιουλίου και αναρτήθηκε σήμερα 18 Οκτωβρίου στον  πολύ ενδιαφέροντα  ιστότοπο www.ispot.org.uk. 

 Η φωτογραφία αυτή μου θύμισε μία άλλη που βραβεύτηκε ως η καλύτερη φωτογραφία του 2011, σύμφωνα με το περιοδικό National Geographic και απεικονίζει μία λιβελούλα κατά τη διάρκεια μιας ξαφνικής καταιγίδας καθώς προσπαθεί να μην παρασυρθεί από τη βροχή κρατώντας την άκρη ενός κλαδιού. Είναι του Ινδονήσιου φωτογράφου Shikhei Goh.

Η καλύτερη φωτογραφία του 2011, σύμφωνα με το National Geographic

 Οι κριτές επιδοκίμασαν την τεχνική αρτιότητα, τη σύνθεση αλλά και τη δυναμική ταύτισης που προκαλεί στον θεατή η εικόνα του εντόμου, καθώς προσπαθεί να προστατευτεί από την καταιγίδα, καταδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο το κοινό νήμα που συνδέει τον άνθρωπο με τη φύση.

Στο διαγωνισμό φωτογραφίας του National Geographic ήταν υποψήφιες για βράβευση περισσότερες από 20.000 εικόνες επαγγελματιών και ερασιτεχνών φωτογράφων από περίπου 130 χώρες. Οι συμμετοχές αφορούσαν τις θεματικές ενότητες "φύση", "άνθρωποι" και "τόποι".

 Και κοιτώντας τις φωτογραφίες θυμήθηκα και τους στίχους ενός τραγουδιού που φέρει τον τίτλο Λιβελούλα. Οι στίχοι είναι του Νίκου Μπάκα, η πρώτη εκτέλεση είναι του Ορφέα Περίδη, ενώ η μουσική ανήκει και στους δύο δημιουργούς.

 
Λιβε- λιβελούλα, τρέξε μια στιγμούλα
τρέξε μια στιγμούλα λίγο να σε δω
διάδρομο δε βρίσκω, ψάχνω μα δε βρίσκω
ψάχνω μα δε βρίσκω ν' απογειωθώ.

Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ' είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.

Αθω- αθωώνω τον γλυκό μου πόνο
το γλυκό μου πόνο, μόνο όταν σε δω,
σβήνεται το φως μου γύρω μου κι εντός μου
γύρω μου κι εντός μου, δες με, θα χαθώ.

Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ' είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.

Ακούστε το τραγούδι στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
http://www.youtube.com/watch?v=fAdgPURrXTA

Οι λιβελούλες ζουν σε υδροβιότοπους, πηγές και γενικά όπου υπάρχει νερό. Το όνομά τους προέρχεται από την λατινική λέξη libella που σημαίνει υδρόμετρο ή υδροστάτης και συσχετίζεται με το μέρος που ζουν.  Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται για τη βιολογική καταπολέμηση των κουνουπιών, διότι τρέφονται με τα αυγά και τις προνύμφες τους. 

Για ορισμένες φυλές ιθαγενών της Αμερικής η λιβελούλα αντιπροσωπεύει τη γρηγοράδα και την ενεργητικότητα. Για τους Ινδιάνους Νάβαχο συμβολίζει το καθαρό νερό, ενώ για τους Σαμάνους τον ανεμοστρόβιλο. Στην Ιαπωνία είναι σύμβολο εσωτερικής δύναμης, κουράγιου και ευτυχίας και εμφανίζεται συχνά στα γράμματα και τις τέχνες και ιδίως στην ποίηση.

Παρουσιάζεται σε τοιχογραφίες και κοσμήματα τόσο στη μινωική Κρήτη όσο και στη Θήρα, χωρίς ωστόσο να είμαστε βέβαιοι για τη σημασία τους σε αυτές τις αναπαραστάσεις.

Η χάλκινη λιβελούλα που βρέθηκε στο Μόχλος το καλοκαίρι του 2005

 Για περισσότερα σχετικά με την παρουσία της λιβελούλας στη μινωική Κρήτη, μπορείτε να δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: http://zervonikolakis.lastros.net/livelula.html

Ο μύθος λέει ότι οι νεράιδες, όταν είδαν ότι δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν με τους ανθρώπους, μεταμορφώθηκαν σε λιβελούλες, ώστε να κρατήσουν τα φτερά τους και συνάμα να μένουν κοντά στους ανθρώπους και να τις αναγνωρίζουν μόνο όσοι είναι άξιοι.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που μπορούν να ζουν μέσα και έξω από το νερό και να κινούν τα φτερά τους με ιδιόμορφο τρόπο όπως κανένα άλλο έντομο.

Υπάρχουν είδη που μπορούν να βλέπουν μέχρι 150 εικόνες ανά δευτερόλεπτο, να κινούν τις πτέρυγες άνω και κάτω μέχρι 30 φορές ανά δευτερόλεπτο, και να επιταχύνουν μέχρι την ταχύτητα των 50 χιλιόμετρων την ώρα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι πρόγονοί τους ζούσαν ήδη πριν από 320 εκατομμύρια χρόνια! 

Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί τόση φασαρία για τις λιβελούλες. Μα γιατί, αν αυτές είναι για τους Μινωίτες σύμβολο αναγέννησης - σχετιζόμενες με την αναγέννηση της φύσης την άνοιξη-, αν για τους Ιάπωνες είναι σύμβολο εσωτερικής δύναμης, κουράγιου και ευτυχίας, τότε για εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες πρέπει να γίνουν οδηγοί στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Να μας δείξουν το δρόμο που οδηγεί στην εσωτερική αναγέννηση, στην ευτυχία και να μας δώσουν τα φτερά τους για να πετάξουμε και εμείς, κόντρα σε κάθε καταιγίδα. Και ποιος ξέρει...ίσως να κερδίσουμε και εμείς το πρώτο βραβείο, όπως η πανέμορφη λιβελούλα του Shikhei Goh.